این چند وقت موقع امتحاناته

گاهی اینقدر سرم شلوغ میشه که دیگه حتی فرصت سر زدن به وبلاگ دوستانی مثل شما رو ندارم اما اینو بایدمی نوشتم

 الان هم که دارم اینو مینویسم خیلی خیلی اوضاع خرابه داشتم از دفتر استاد تاریخ تحلیلی تو بخش معارف می میومدم بیرون که سری گردوندم اومدم تو سایت بالا همه چیز واسه نوشتن اماده بود حتی اگر بگم که سیستم که پشتش نشستم صفحه blog.ir توش باز بود رو باور نکنید .

ماجرا از این جا شروع میشه که ما تو رشته مون یه درس تقریبا محاسباتی داریم که اکثر بچه ها از میانترماش نتونستن یه نمره خوبی بگیرن اما به لطف خدا من تا الان نمره قبولیم رو گرفتم حالا بحث چیزه دیگه ای

این درس رو تا یه حدودی من بلدم دیروز از صبح اکثر بچه های کلاس زنگ زدن و واسه این درس ازم وقت خواستن تا یکمی براشون توضیح بدم 

 اوج این اتفاقات دیشب بود که 3 یا 4 تا از بچه ها اومده بودن منم داشتم براشون توضیح می دادم اینو بگم من همیشه تلاش می کنم کسی که دارم براش توضیح می دم رو به هیچ وجه ناراحت نکنم . اینقدر تو صحبت کردنم مواظبم که خدایی نکرده نکنه که یکی از بچه ها با خودش فکر کنه که اره این فکر کنه که آره ما فلان و بهمان و بیساریم نه اینکه بخام بترسم از اینکه کسی در موردم بد فکر کنه نه چون به این اعتقاد قلبی دارم که کسی که مورد قبول خدا است به رد خلق خدا مردود نمیشه از بحث دور نشیم .

 دیشب که بچه ها دورم رو گرفته بودن و داشتم براشون توضیح میدادم یهو دللم لرزید به خودم مغرور شدم نه اینکه گین تو رفتارم تغیییری پیش اومد نه اصلا .....

ولی تو دلم احساس لذت می کردم از اینکه یه سری افراد به من احساس نیاز میکنن ته دلم قند آب می کردن هرچی با خودم کلنجار می رفتم که این علمی که تو داری هیچی نیست و لی بازم این نفس سرکش این حرفا سرش نمی شد و کار خودشو می کرد .

می خواستم بلند بشم برم اما تو دلم می گفتم الان دوستام بهم احتیاج دارن نمیشه اونا رو تنها گذاشت بنابرین نشستم .

از دیشب برام یه سوال پیش اومده که نشستن من اونجا کار درستی بوده یا نه ....

 نمیدونم ولی هرکس که می دونه یا اینکه میدونه که کسی میدونه کار خوبی کردم یا اینکه باید می رفتم یک کمکی بکنه ؟؟؟؟؟؟؟؟